ღამე ღრუბლიანია, უვარსკვლავო...
სიბნელიდან მატარებლის მონოტონური მუსიკა ისმის, სადღაც შორს ზღვა ღელავს...
ცხელა, ცხელა, ცხელა_სამჯერ ცხელა, როგორც თეო იტყოდა. თეო ჩემი მეგობარია, მენატრება... მენატრება თეა, ქრისტი, ძალიან მენატრება ნათია... მეტი არც არავინ და არაფერი ჯერ. ქუთაისი არ მენატრება!
აივანს შიგნით ვდგევართ მე და ჩემი ჩაფერფლილი სიგარეტი, აივანს მიღმა ორი კვიპაროსი_ მაღალი და დაბალი. ახლა ისევ ის კანჭა, პატარა ბავშვი რომ ვიყო ათასნაირ ეპითეტს ვიპოვნიდი ამ კვიპაროსებისთვის, მაგრამ გავიზარდე და ისინი ჩემთვის მხოლოდ ხეები არიან.
ორი უკიდურესობა_ტრადიციულად აღზრდილი, ქმრისა და ოჯახის ბოლომდე მორჩილებას მიჩვეული, წყნარი, მშვიდი მასპინძელი_ნებიე და დედაჩემი_შეძლებისდაგვარად ემანსიპირებული, სინამდვილეში არაემანსიპირებული,:) კაპასი და ჩემთვის მაინც საყვარელი ბელა. მთავარი კომპონენტი_ ჩემი სისხლისგამშრობი ძმა და ჩვენი ოდისეა დაიწყო.
მასპინძელი იმდენად კარგად დაგვხვდა, შემეშინდა ძილში არ დავეხოცეთ და ჩვენი სისხლი არ შეესვა.(რა ვქნა აბსურდიზაცია ჩემი ცხოვრების სტილია.)
ჰოდა, შეხრამუნების შიშით საინტერესო ღამეს გავატარებ საკუთარ თავთან ერთად...
აქამდე ქობულეთი ორი ქუჩა და მასზე გაწელილი დამსვენებლების რიგი მეგონა, თუმცა დღეს ყველაფერი თავიდან აღმოვაჩინე_ამიერიდან აქაურობა ყოველთვის გამახსენებს ბურახის გამყიდველ ლურჯთვალება ბიჭს, ვედრებით რომ იხედებოდა თითქოს, ბოქლომდადებულ უმწეოთა სასადილოს და პატარა, შავტუხაზე უშავტუხეს ბიჭს ყვითელი ბანანებით დატვირთულს.
ისევ აივანზე ვარ, მაღლა. ქვემოთ ადამიანები ფუთფუთებენ(არ მიყვარს ადამიანები). მე ზემოდან დავყურებ მათ და შემიძლია მათ თვალში კენჭების აღმოჩენის პარალელურად საკუთარ თვალში დირე აღმოვაჩინო.
